In het huis van onze grootouders werd een damestasje gevonden van onze oma met daarin van alles van haar jongste zoon Henny, die op 16 november 1956 op 26-jarige leeftijd een eind aan zijn leven had gemaakt. Er zit een aantal brieven in die Henny van haar kreeg toen hij in Nijmegen studeerde; de inschrijvingskaart voor de universiteit; het bidprentje bij zijn overlijden en een envelop met een plukje haar. Er zitten brieven in die zijn ouders kregen van leraren die met hen meeleefden om zijn dood. Ook trof ik twee In Memoriams aan uit het Nijmeegsch Studentenblad.
En een brief, vol dankbaarheid over zijn opvoeding, van Henny aan zijn vader die op 14 november jarig was. Hij schreef die brief op 12 november. Vier dagen later werd hij dood gevonden.
Een tasje vol tranen.
Toen ik dit zag dacht ik, hier wil ik iets mee doen en dan samen met de gedichten van Henny. Want Henny was een dichter. Er zijn diverse literaire bundels waarin hij gepubliceerd heeft.
Er was een doorslag van al zijn gedichten. Ik las ze graag en een paar zinnen eruit herinner ik me tot op de dag van vandaag: Hoor je het schreien van ons kind, het kind van jou en mij, het kind dat ongeboren nooit de stem zal horen van jou en mij. En …hij stond te denken waar de anderen dansten. De aarde was, leek het, voor hem te klein…
Henny is op 1 december 1929 geboren. Hij zou dit jaar 85 zijn geworden. Een goed moment om, door het bundelen van zijn gedichten en vele foto’s, hem de eer te doen toekomen die hij verdient, ook al is het postuum.
Het boek is in een kleine oplage gedrukt, voor familie en vrienden.
december 2014
Dit boek is in maart 2023 aangekocht door de Koninklijke Bibliotheek.
Als u de gedichten wilt lezen klik dan hieronder op de foto van het boek:
